Posted by Artykuł przetłumaczony na język polski przez Zuzannę Dulnik. Originalne po Angielsku jest tutaj.
Cztery posty o badaniu korzystania z czasów w siatkówce, wykonanym przez Bena Raymonda i przeze mnie (tutaj, tutaj, tutaj i tutaj) wzbudziły, bez zaskoczenia, pewne dyskusyje i argumenty. Wielu czytelników pozostało przekonanych, że wzięcie czasu pozytywne wpływa na ich drużynę. Użyta logika była czasem zawiła i trudno było za nią nadążyć. Niektórzy czytelnicy byli w stanie przyznać, że nie istnieje dowód, który – jeśli byłby dostarczony – mogłby zmienić ich zdanie. Zastanawiałem się dlaczego ci ludzie zdecydowaliby się na wzięcie udział w seminariach dla trenerów, ale to odrębna kwestia.
Najpopularniejszy argument był taki, że skoro badanie pokazało procent przyjęcia powracający do normy po wzięciu taktycznej przerwy, to udowadnia efektywność czasów. To twierdzenie starannie pominęło inne stwierdzenie, które pokazało, że w przypadku gdy czas nie był wzięty, procent przyjęcia również powrócił do normy. Zatem cokolwiek to badanie ‘udowodniło’ to to, że korzystanie z czasu jak i nie korzystanie z czasu działały RÓWNIE efektywnie i miały krótkoterminowy wpływ na odsetek dobrego przyjęcia. Jeżeli masz skłonność do działania, to wykorzystasz tę informację do tego by brać czas. Jeśli twoja skłonność balansuje pomiędzy działaniem i brakiem działania, to być może wykorzystasz tę informację aby nie brać czasu.
Drugim najczęstszym argumentem było to, że celem trenera nie było wygranie pojedynczej akcji, więc bardziej trafne byłoby zanalizowanie serii punktów przed i po wzięciu czasu. Myślę, że to jest sensowny argument. Proponowałbym by trenerzy brali czasy by wygrać pojedynczą akcję i dla pewnego długoterminowego celu. Jestem pewien, że analiza pokazałaby, że odsetek przyjęcia podczas trzech, czterech zdobytych punktów przed wzięciem czasu jest mniejszy niż podczas trzech, czterech punktów zdobytych po wziętych czasie. To byłoby całkowicie zgodne z danymi, które mamy oraz z odkrytymi zależnościami. To znaczy, różnica pomiędzy wzięciem i nie wzięciem czasu byłaby statystycznie nieznacząca (*sprawdź moje obliczenia poniżej).
Co ciekawe, nikt nie podjął tematu innych sytuacji, które zdarzają się podczas gry, które mogą wpłynąć na efekt wzięcia czasu. Zmiana zawodników zajmuje prawie tyle samo czasu ile przerwa taktyczna, a w zarówno polskiej jak i włoskiej lidze Video Challenge zajmuje nawet więcej czasu. W każdym secie może być nawet do 20 oficjalnych przerw w grze, z których my spojrzeliśmy na reptem pięć lub sześć. Nie mamy pojęcia co dzieje się z całą resztą i jak różne przerwy w grze współgrają z innymi. Ostatecznie być może natłok tych wszystkich przerw w grze neguje efekt pojedynczej przerwy. Może siatkówka jest grana tak niesystematycznie, że żadna z tych przerw może zrobić jakąkolwiek różnicę.
To, co ja wynoszę z tego badania, jest proste. My trenerzy przeceniamy nasz indywidualny wpływ. Być może w większej ilości przypadków, niż ten jeden.
*Scenariusz – Drużyna traci dwa punkty z rzędu przy zagrywce przeciwnika i bierze czas. Jak zmienia się odsetek przyjęcia w ciągu trzech akcji przed i po wziętym czasie? (Dane wizęte z polskiej ligi)
Wskaźnik przyjęcia przed wziętą przerwą – jedno dobre przyjęcie z trzech podejść = 0.33
Wskaźnik przyjęcia po wziętym czasie (spodziewany) – 0.668 + 0.666 + 0.666 = 0.666
W związku z tym wzięty czas był efektywny w średnim wymiarze.
ALE…
Jeśli czas nie był wzięty, spodziewany wskaźnik dobrego przyjęcia po tej serii to 0.666 + 0.666 + 0.666 = 0.666
Zatem średni wymiar wskaźnika dobrego przyjęcia jest dokładnie taki sam z wziętym lub bez wziętego czasu.
_________________________________________________________________________________________________
Read about the great new Vyacheslav Platonov coaching book here.
At Home On The Court 
2 comments